Dagbesteding of zingeving
(maatschappelijk herstel en herstel van identiteit)
Margreet Timmer:
Onlangs dacht het Expertkennisteam Beschermd Wonen bij een grote gemeente mee over Dagbesteding.
Maar voordat we dat gingen doen moesten we eerst iets met het woord Dagbesteding. Een woord dat je niet voor jezelf zal gebruiken. ‘Ik ga weer naar mijn dagbesteding’, of ‘Blij dat het weekend is, het was zo druk op mijn dagbesteding!’ We noemden het werk, hobby, vrijwilligerswerk of opleiding. Woorden zijn belangrijk.
Een goede besteding van je dag draagt bij aan herstellen, weer mee doen, weer ergens naar toe moeten, zelfvertrouwen terug krijgen, ook kunnen zeggen dat je weekend hebt, je hersens en conditie weer uitdagen, lachen met collega’s. Het draagt bij aan maatschappelijk herstel en herstel van je identiteit.
Erg belangrijk voor een mens.
"Dagbesteding” draagt daar niet altijd aan bij.
Het zette mij ook aan het denken over mijn eigen herstel en de belangrijke rol die iets te doen hebben heeft. Onder de mensen komen. Structuur terug vinden. Zingeving. Meedoen. Je haar moeten kammen en kleding aandoen. Weer iets kunnen zeggen over werk. Een kerstpakket. Omdat ik meerdere keren in mijn leven heb moeten herstellen wist ik nu wel hoe het varkentje gewassen moest worden.
Dus na 7 maand zinloos wachten op die crack in everything, waar het licht schijnbaar door komt, meldde ik me om onkruid te gaan trekken bij de plaatselijke Hortus (heermoes en zevenblad vooral)
Door gebrek aan energie en verlies van conditie eerst die 3 km met de auto. Twee keer 2 uur in de week. En later met een hoofd als een oorwurm, totaal buiten adem, schamend en kwaad op mezelf op de fiets.
Niet te vergelijken met mijn vroegere werk. Maar ik zat er toch maar mooi. En in die fase was de heermoes goed en genoeg voor mij. Ik had geen aanspraak van de mensen met wie ik werkte, het waren gewoon niet mijn soort mensen. Maar ik moest fietsen. Ik moest uit bed. Moest me aankleden. En kwam weer thuis. De beweging was ingezet.
Aan de heermoes kwam na 3 maanden een eind en daarna zette ik mijn hersens weer aan het werk in een cliëntenraad. Ik kreeg mailtjes, die ik door mijn tijdelijke geheugenverlies, soms wel 10 keer beantwoordde, maar ze waren aan mij gericht en ik deed weer mee. Tot ik ook daar voelde dat ik weer een stap kon zetten. In mijn eigen tempo. Om uiteindelijk weer terug te komen bij mijzelf.
Maar de ervaringen van het Expertkennisteam laten zien dat veel cliënten bij Beschermd wonen alleen díe “dagbesteding” kunnen en mogen doen die de zorgaanbieder in de aanbieding heeft. Er wordt niet gekeken naar andere soorten werk, niet naar andere plekken.
Ongeacht de fase van je herstel maak je dan vogelhuisjes, ga je beugelen, doe je groen onderhoud. En de vrouwen gaan tasjes naaien. Niets mis mee.
Maar is het wat de ander wil? Grote groepen cliënten zijn gedemotiveerd en verzinnen van alles om maar niet te komen.
Cliënten worden zo belemmerd in hun herstel, als zij niet zelf de regie hebben over wat en waar ze doen. Niet gezien worden voor wie zij zijn. Geen sociaal netwerk dat bij ze past opbouwen. Dit zorgt ervoor dat sommige cliënten langer dan nodig stilstaan.
Advies van het Expertkennisteam: