Forsie

Over Bob en inclusie

Voor Bauke Koekkoek en Hans van Eeken ben ik kwartiermaker in het Noorden voor het project Groter denken, Kleiner doen. Één van de dingen die ik met Inge Scheper en Harry van Velsen doe is de Oren en ogen van de wijk Vinkhuizen in Groningen interviewen. De officieuze “maatschappelijk werker of ggz medewerker”. De mensen in de wijk die van nature zien wat er gaande is, bereikbaar zijn en gevonden worden. Niet omdat ze dat moeten, maar omdat ze niet anders kunnen.

Ik vroeg me af wat is het met deze bijzondere mensen. Wat is het waardoor zoveel burgers die geen zin meer hebben in trajecten, loketten, regels, stigmatisering door hulpverlening of belemmerende voorwaarden, bij deze mensen wél willen zijn en wél willen praten.
Ten eerste kwam ik erachter dat ze allemaal verschillend zijn. En eigenlijk zelden opgeleid binnen de zorg. Verschillende achtergronden. Zonder opleiding, universitair geschoold, topposities of levend van de voedselbank. Pas kort in Nederland of al vele generaties. Atheïst of gelovig.
Ondanks deze verschillen zijn er belangrijke overeenkomsten. Die vooral duidelijk worden in de waarden waaruit deze mensen leven.
Gelijkwaardigheid en respect voor het leven, waren bij allen de belangrijkste waarden.
En niemand gebruikt woorden als Inclusie, Duurzaamheid, Herstel, Verbinding. Niemand. Terwijl dat nu net de woorden zijn waarmee subsidiepoorten zich als bij toverslag openen voor adviesbureau's en fondsen bijna naar de duurzame innovatieve innovators gegooid worden.

En ik vroeg iemand waarom kom jij nou zo graag bij Frans? 'Omdat ik me er zo welkom voel, of ik nu iets zeg of niet, of ik iets doe of niet, ik voel me heel erg welkom precies zoals ik ben.' Maar ook Bob, waaraan ik vroeg hoe werkt dat dan als iemand jou opbelt om met je te praten wanneer ze een probleem hebben? 'Nou' zei Bob, 'mensen bellen me gewoon of spreken me aan, en dan luister ik. En dat gesprek duurt soms een half uur, maar ook wel een maand, of een jaar. Tot de ander uitgesproken is luister ik.'

We kunnen natuurlijk heel veel onderzoeken, naar wat we nu moeten met die mensen die we zorgmijders, zorgvermoeiden en zorgwantrouwenden noemen. Hoe passen we deze mensen in ons systeem?
Beter noemen we ze weer de buurman of Ria en nemen we een voorbeeld aan mensen als Frans en Bob en zorgen daarmee voor een, excuse my French, echte inclusieve samenleving.